بیتحرکی و زندگی ماشینی موجب شده اغلب افراد پیش از آن که به سن آسیب دیسک کمری و کمردرد ناشی از کهولت سن برسند، دچار دردهای کمری مکانیکی شوند.
کاهش تحرک و افزایش وزن بدن موجب ضعف عضلات حفاظت کننده مهرههای ناحیه کمری و افزایش میزان آسیب پذیری مهرهها می شود.
کمردرد علاوه بر ایجاد ناراحتیهای فردی سبب کاهش ظرفیت کاری، اتلاف وقت، غیبت از کار، افزایش هزینههای بهداشتی- درمانی و زیانهای اقتصادی ناشی از پرداخت دستمزه به افراد مصدوم می شود.
این عارضه مهمترین عامل ایجاد محدودیتهای حرکتی در گروه های سنی بیش از 45 سال است.
با افزایش سن با انجام کارهای سنگین، بیمار مبتلا به فتق دیسک مهرههای کمری میشود و به دلیل فشار دیسک بر اعصاب نخاعی، دچار درد و بی حسی اندام تحتانی میشود.