آیا این سئوال تا به حال برایتان پیش آمده است که چرا برخی مردم همواره موفق اند و برخی دیگر هرگز موفق نمی باشند. شاید بتوان این تفاوت را به عامل بد شانسی نسبت داد یا شما ممکن است فکر کنید که آن بواسطه مهارت های مدیریتی افراد می باشد . مهارتهای مدیریتی برای موفقیت در کسب و کار بسیار حیاتی می باشند . بنابراین نگرش های افراد برای موفقیت در تجارت بسیار مهم می باشد و زمانی که آنها (نگرشها) را برای کسب و کار ، بکار می بریم به آنها نگرشهای مدیریتی می‌گوییم.

انواع نگرش ها

پنج نوع نگرش مدیریتی ذکر خواهد شد این نگرش های به تمامی جنبه های کسب و کار نفوذ پیدا می‌کنند .

۱- نگرش منفی :

افرادی که دارای این نگرش می باشند چنانچه ایده جدیدی رشد یابد در پاسخ به آن می گویند که این ایده عملی نخواهد بود و ممکن است فرد یا ا فرادی را مثال بزنند که قبلا برای آن ایده تلاش کرده اند و به نتیجه ای نرسیده اند. آنها عمدتا تمامی فرصت ها و ایده های خوب را از دست می د هند و شعار آنها انجام کارها به همان روش قدیمی می باشد .

۲- نگرش واکنشی

بسیاری از مردم دارای این نگرش واکنشی مدیریتی می باشند. آنها اگر چه ممکن است تغییراتی که اتفاق می افتد مشاهده کنند اما پاسخی به آن نمی دهند . آنها براین عقیده اند که اگر این تغییرات را نادیده بگیریم ، آنها سرانجام دور خواهند شد . زمانی موقعیت به گونه ای می باشد که نمی توان تغییرات را نادیده گرفت آنها مجبور به عکس العمل می باشند و گزینه های آنها اغلب محدود می باشد . اساس نگرش واکنشی این است که تغییر نکنیم تا اینکه مجبور به تغییر شویم .

۳- نگرش قربانی

تقصیر من نیست ، من موفق می شدم اگر دیگران در کار من دخالت نمی کردند . این نگرش بسیار رایج است زیرا به ما این اجازه می دهند که عواقب تصمیماتمان را خصوصا زمانیکه مطلوب نمی باشد به دیگران نسبت دهیم . دلیل اینکه ما شکست خوردیم این نیست که من تصمیم گیری بدی کرده ام بلکه من قربانی شدم .این افراد با این نگرش فکر می کنند آنها به اندازه کافی مهم هستندکه قربانی شوند. اما در اغلب موارد چنین حالتی وجود ندارد. اگر شما چیزی را دارید که دیگران خواستار آن هستند آنها ممکن است سعی کنند که راهی را بیابند برای گرفتن آن از شما اما این فقط یک تجارت است آنها معمولا احساسی چه خوب و چه بد درباره شما ندارند. جوهره این نگرش این است ما محکوم به زوال هستیم زیرا دیگران ما را قربانی کرده اند .

۴- نگرش برنامه ریزی

برنامه ریزی یک تمرین فکری در مورد آینده می باشد . دنیا در آینده چگونه به نظر خواهد رسید و چطور باید به آن پاسخ داد و کسب و کارها در آینده چگونه خواهند بود . اساس یک نگرش برنامه ریزی است که ما را مجبور می کند که تغییرات را در آینده پیش بینی کنیم و خود مان را با آنها وفق دهیم و از فرصتها بوجود آمده نهایت استفاده را بکنیم .

۵- نگرش کارآفرینی

موسس شرکت نوآوران هستند آنها همیشه سعی در نشان دادن راههای جدید برای انجام کارها دارند و همچنین در جستجو فرصتها می باشند و چگونگی استفاده از این فرصتها را آشکار می سازند. کارآفرینان تغییرات را دوست دارند زیرا این تغییرات است که فرصتها را بوجود می آورد . ا ساس این نگرش پیش بینی تغییرات می باشد و پاسخ مناسب دادن به آنها که نتیجه اش موفقیت خواهد بود .

جدول ۱ خلاصه نگرشهای کسب و کار

نگرش محیط کسب و کار پاسخ به تغییرات عکس العمل( تصمیمات)

نگرش منفی باید نادیده گرفته شود تغییرات بد است عکس العمل نشان دادن خطرناک تر از نشان ندادن است .

نگرش واکنشی برای درک کردن بسیار پیچیده است از تغییرات باید اجتناب کرد عکس العمل نسبت به مشکلات

نگرش قربانی توسط دیگران کنترل

می شود تغییر تهدید را به همراه می آورد سرزنش دیگران برای تصمیمات بد

نگرش برنامه ریزی نیاز به پایش و آنالیز دارد تغییرات باید

پیش بینی شود عکس العمل بر اساس

برنامه ریزی

نگرش کار آفرینی نیاز به جستجوی کنشی برای پیداکردن فرصتها دارد به شدت در جستجو تغییرات می باشد همیشه برای عکس العمل نشان دادن آماده می باشد

نگرش های مدیریتی در راستای تصمیمات استراتژیک :

تصمیمات استراتژیک عمدتا در حیطه کار مدیران عالی می باشد. نمونه ای از تصمیمات استراتژیک که توسط مدیران عالی گرفته می شود شامل استراتژی سازمان می باشد این استراتژی هدف اش تطابق موثر و یا استفاده از توانایی های سازمانی در مقابل فرصت ها و تهدیدهای محیطی می باشد .تصمیمات استراتژیک بسیار پیچیده و شامل مجموعه ای متغییرهای پویا می باشد. بطور کلی تصیم گیری استراتژیک فرآیندی را دنبال می کند که مترادف با فرآیند مدیریت استراتژیک می باشد. تصمیمات استراتژیک درون فرآیندی ایجاد می شود که با مجموعه ای از اهداف استراتژیک آغاز می شوند و لحظه لحظه با نایل شدن به یک هدف در جستجو هدف دیگر ادامه می‌یابد و بسیار تمایل به نتایج موفقیت آمیز دارد .

دو نوع نتیجه اصلی استراتژیک وجود دارد :

اولین نوع حداکثر سازی نتایج (رفتار حداکثر کننده) نامیده می شود که توانایی دست یابی به بهترین نتایج ممکن در تعقیب اهداف استراتژیک دارا می باشد . اگر نتیجه تصمیم استراتژیک اخذ شده کمتر از حد بهینه باشد ، نتیجه حداکثر نخواهد بود ، بنابراین این برای تصمیم گیرنده استراتژیک که هدف اش حداکثر سازی است غیرقابل قبول می باشد. دومین نوع ، نتایج معشوف کننده ( رفتار مشعوف کننده ) است و آن ناشی از دستیابی ساده به یک هدف استراتژیک تعیین شده می باشد.در اینجا تصمیم گیرنده استراتژیک محدودیت توانایی هایش را برای دستیابی به نتیجه بهینه می پذیرد. هدف اصلی این بحث این است که :

۱- تلاش های بیهوده و پوچ برای حداکثر سازی نتایج استراتژیک داده شده را نمایان می کند .

۲-از اندیشه مشعوف کننده به عنوان روشی که بیشترین تمایل به نتایج موفقیت آمیز استراتژیک دارد ، حمایت می کند.

حالت نتایج استراتژیک حداکثر کننده

این مفهوم رفتار حداکثر کننده ریشه در تئوری اقتصادی سنتی دارد ، این تئوری شخص اقتصادانی را فرض می کند . به نظر می رسد که این شخص دانشی درباره محیطی که در آن به سر می برد را دارد اگر چه ممکن کامل نباشد اما حداقل بطور موثری واضح و وافر می باشد . اینطور فرض می شود که این شخ�� در مراحل اولیه توجه به ترجیحات و منافع شخصی خود دارد . مطلوبیتی که در ذهن فرد وجود دارد و این ذهنی است نه عینی.

این شخص فرضی در دنیای واقعی به مانند مدیری می باشد در جستجوی حداکثر سازی نتایج توسط یک تصمیم استراتژیک می باشد. براساس تئوری اقتصاد کلاسیک ، اکثریت طرفداران رفتارحداکثر کننده مدیرانی در سازمانها می باشند که اهداف اولیه آنها سود، فروش و رشد منابع می باشد.

حالت نتایج استراتژیک مشعوف کننده

مشعوف شدن به حالتی گویند که فراتر از حد بهینه عملکرد می باشد . ماهیت رفتار مشعوف کننده بستگی به صفات مشخصی از تصمیم گیرنده دارد مانند میل اش برای دستیابی یا سطح اشتیاقش، پایداری و ادراک اش . پیشنهاد اصلی مفهوم معشوف کننده انتخاب از میان دیگر گزینه ها می باشد و تصمیم گیرنده نتایج رضایت بخش را جستجو می کند. بنا به گفته مارچ و سایمون :

بیشترین تصمیم گیرندگان ، چه شخصی و چه سازمانی بیشتر توجه به گزینه های رضایت بخش دارند فقط در موارد محدودی است که آنها به گزینه های بهینه توجه می کنند . در اصل رفتار مشعوف کننده زمانی اتفاق می‌افتد که تصمیم گیرنده مدیریتی سطح محتملی از اشتیاق را فراهم می سازد و سپس راه حل های ممکن را جستجو می کند تا اینکه به آن سطح تعیین شده دست یابد به محض اینکه گزینه معشوف کننده پیدا شد از جستجو دست بر‌می‌دارد و شروع به اجرای آن می کند. در فرآیند دستیابی به گزینه مشعوف کننده محدودیت های وجود دارد که سایمون آنرا عقلانیت محدود تصمیم گیرنده می نامد. عقلانیت محدود ، تصمیم گیرنده را از چندین طریق محدود می کند:

- اطلاعات : تصمیم گیرنده عقلانی ممکن است کمبود اطلاعات داشته باشد یا براساس اطلاعات نادرست عمل کند.

- محدودیت های زمانی و هزینه : در تمامی سازمانهای رسمی برنامه هایی وجود دارد باید تحقق یابد و همچنین بودجه های که باید مورد بررسی قرار گیرد علاوه بر آن فشارهای زمانی ممکن است بطور جدی تعداد عکس‌العمل‌های ممکن را محدود کند.

- محدودیت های شناختی : گنجایش ذهن آدمی برای تحلیل و حل مسائل پیچیده بسیار کوچک است . این محدودیت های شناختی نیازمند تصمیم گیرنده ای می باشد تا با ایجاد مدل ها ی ساده ای از موقعیت های زندگی واقعی بطور مناسب با آنها روبرو شود.