اي كرمت در ازل اول عطا

لطف الهي به الهي زار

نيز اميد است دهد وصل يار

عشق مرا سوي نگار آورد

سوي بهشت رخ يار آورد

يك نظر آن دلبر مهوش كند

عاقبت كار مرا خوش كند

از مي آن ساقي شيرين لبم

مست كند صبح نمايد شبم

درگذرد ازگنهم لطف دوست

لطف، چنين پرگنهي را نكوست

كس نه طلب كار ز لطف دوست

لطف،‌ چنين پرگنهي را نكوست

كس نه طلب كار ز لطف تو بود

ليك ترا بر همه لطف است وجود

اي كرمت در ازل اول عطا

زان كرم آمرز زما هر خطا

محو كن اي دوست گناه مرا

صبح كن اين شام سياه مرا

شاد كن از عشق،‌دل زار من

تا نگرد ديده رخ يار من

بر من رسواي ذليل و زبون

گمشده و كشتة اين نفس دون

رحمتي اي ساتر و غفّار من

درگذر از زشتي كردار من

هست شفيع من زار تباه

لطف تو و مهر رسول اله

گر نبود عشق تو سوداي من

واي من و واي من و واي من

مهر «علي» بر دلم افزون نما

شاد، به يادت، من دل‌خون نما

شاد، به يادت، من دل‌خون نما

وان دل پرمهر و رخ ماهشان

سينه‌ام افروز به نور يقين

با همه اخيار كنم همنشين

زنگ مرا از دل من پاك كن

جلوه در آيينة ادراك كن

در دو جهان ياد توام يار بس

روي توام جنّت و گلزار بس

بر ورقم كش خط غفران خويش

بر ورقم كش خط غفران خويش

الهي به مستان ميخانه ات

به عقل آفرينان ديوانه ات

به میخانه وحدتم راه ده

دل زنده و جان آگاه ده

ميي ده كه چون ريزيش در سبو

بر آرد سبو از دل آوز هو

از آن مي كه در دل چو منزل كند

بدن را فروزان تر از دل كند

از آن مي كه چون چشمت افتد بر آن

تواني در آن ديد حق را عيان

از آن مي كه گر عكسش افتد به باغ

كند غنچه را گوهر شب چراغ

از آن می که گر عکسش افتد بجان

توانی بجان دید حق را عیان

از آن می که گر شب ببیند بخواب

چو روز از دلش سر زند آفتاب

ميي صاف ز آلودگي بشر

مبدل به خير اندرو جمله شر

مي معني افروز و صورت گداز

ميي گشته مجنون راز و نياز

ميي از مني و تويي گشته پاك

شود جان ، چكد قطره اي گر به خاك

چشي گر از اين باده كوكو زني

شوي چون از او مست هوهو زني

ميي سر به سر مايه عقل و هوش

ميي بي خم و شيشه در ذوق و جوش

بيا ساقيا مي به گردش درآر

که می خوش بود خاصه در بزم یار

ميي بس فروزانتر از شمع روز

مي و ساقي و بادهٔ و جام سوز

ميي کو مرا وارهاند ز من

ز آئین و کیفیت ما و من

از آن مي حلال است در كيش ما

كه هستي و بال است در پيش ما

از آن مي حرام است برغيرما

كه خارج مقامست در سير ما

ميي را كه باشد در او اين صفت

نباشد به غير از مي معرفت

تو در حلقه مي پرستان در آ

كه چيزي نبيني به غير از خدا

بگویم که از خود فنا چون شوی

ز یک قطره زین باده مجنون شوی

بشوریدگان گر شبی سر کنی

از آن می که مستند لب تر کنی