حكایت دیو و سلیمان

سلیمان فرزند داود، انگشتری داشت که اسم اعظم الهی بر نگین آن نقش شده بود و سلیمان به دولت آن نام، دیو و پری را تسخیر کرده و به خدمت خود در آورده بود، چنانچه برای او قصر و ایوان و جام ها و پیکره ها می ساختند. این دیوان، همان لشکریان نفسند که اگر آزاد باشند، آدمی را به خدمت خود گیرند و هلاک کنند و اگر دربند و فرمان سلیمان روح آیند، خادم دولتسرای عشق شوند.

حکایت است که پادشاهی از وزیرخود پرسید:

یک مسلمان سالخورده، بر روی یک مزرعه  همراه با نوه جوانش زندگی می کرد. پدربزرگ هر صبح زود بر روی میز آشپزخانه می نشست و قرآن را می خواند.

 نوه اش تمایل داشت عین پدربزرگش باشد و از هر راهی که می توانست سعی می کرد از پدربزرگش تقلید کند.

 یک روز آن نوه پرسید: پدربزرگ، من تلاش می کنم که مثل شما قرآن بخوانم اما آن را نمی فهمم و آنچه را که من نمی فهمم، سریع فراموش می کنم و در نتیجه آن کتاب را می بندم.چه کار باید انجام بدهم که آن قرآن را خوب بخوانم؟

ماجرای هُدهُد و بُلْقَیس
حضرت سلیمان ـ علیه السلام ـ با تمام حشمت و شكوه و قدرت بی‎نظیر بر جهان حكومت می‎كرد. پایتخت او بیت المقدس در شام بود. خداوند نیروهای عظیم و امكانات بسیار در اختیار او قرار داده بود،‌تا آن جا كه رعد و برق و جن و انس و همه پرندگان و چرندگان و حیوانات دیگر تحت فرمان او بودند. و او زبان همه آنها را می‎دانست.

هدف حضرت سلیمان ـ علیه السلام ـ این بود كه همه انسانها را به سوی خدا و توحید و اهداف الهی دعوت كند و از هرگونه انحراف و گناه باز دارد و همه امكانات را در خدمت جذب مردم به سوی خدا قرار دهد.

شیوه برخورد باسخنان ناروا

روزى امام سجاد علیه السلام از منزل خارج شد، مردى به او برخورد کرد و حضرت را مورد بدگوئى قرار داد. غلامان و اطرافیان امام علیه السلام بسوى او رفتند تا وى را تنبیه کنند.

امام علیه السلام فرمود: را رها کنید آنگاه در برابر آن مرد جسور قرار گرفت و گفت : عیبهاى من که خداوند آنها را پوشانده است بیشتر از آن است که تو از آنها آگاه نشده اى . آیا نیازى دارى که آن را بر آورده سازم ؟

مردجسور خجالت زده شد. آنگاه امام علیه السلام عبائى که بر دوش او انداخت و دستور داد هزار درهم به او دادند. پس از این واقعه آن مرد همواره به امام علیه السلام مى گفت : شهادت مى دهم که تو از اولاد پیامبران هستى.

روزى حضرت خضر از بازار بنى اسرائيل مى گذشت ناگاه چشم فقيرى به او افتاد و گفت : به من صدقه بده خداوند به تو بركت دهد!
خضر گفت : من به خدا ايمان دارم ولى چيزى ندارم كه به تو دهم .

زنى از اهل دينور مرا خواست ، چون نزد او رفتم گفت : اى پسر ابى روح ! تو از لحاظ دين و تقوى از همه مورد اطمينان تر هستى مى خواهم امانتى به تو بسپارم كه آن را به عهده گرفته و به صاحبش ‍ برسانى .

در آن ايام ، شهر كوفه مركز ثقل حكومت اسلامی بود . در تمام قلمرو كشور
وسيع اسلامی آن روز ، به استثناء قسمت شامات ، چشمها به آن شهر دوخته‏
بود كه ، چه فرمانی صادر می‏كند و چه تصميمی می‏گيرد .
در خارج اين شهر دو نفر ، يكی مسلمان و ديگری كتابی ( يهودی يا مسيحی‏
يا زردشتی ) روزی در راه به هم برخورد كردند . مقصد يكديگر را پرسيدند .
معلوم شد كه مسلمان به كوفه می‏رود ، و آن مرد كتابی درهمان نزديكی ، جای‏
ديگری را در نظر دارد كه برود . توافق كردند كه چون در مقداری از مسافرت‏
راهشان يكی است باهم باشند و بايكديگر مصاحبت كنند . راه مشترك ، با صميميت ، در ضمن صحبتها و مذاكرات مختلف طی شد . به‏ 

عبدالملك بن مروان ، بعد از بيست و يك سال حكومت استبدادی ، در سال‏
86 هجری از دنيا رفت . بعد از وی پسرش وليد جانشين او شد . وليد برای‏
آنكه از نارضاييهای مردم بكاهد ، بر آن شد كه در روش دستگاه خلافت و طرز
معامله و رفتار با مردم تعديلی بنمايد . مخصوصا در مقام جلب رضايت مردم‏
مدينه - كه يكی از دو شهر مقدس مسلمين و مركز تابعين و باقيماندگان‏
صحابه پيغمبر و اهل فقه و حديث بود بر آمد - . از اين رو هشام بن‏
اسماعيل مخزومی پدر زن عبدالملك را ، كه قبلا حاكم مدينه بود و ستمها
كرده بود و مردم همواره آرزوی سقوط وی را می‏كردند ، از كار بركنار كرد . 

هشام بن اسماعيل ، در ستم و توهين به اهل مدينه بيداد كرده بود . سعيد
بن مسيب ، محدث معروف و مورد احترام اهل مدينه را به خاطر امتناع از
بيعت ، شصت تازيانه زده بود و جامه‏ای درشت بروی پوشانده ، برشتری‏
سوارش كرده ، دور تا دور مدينه گردانده بود . به خاندان علی عليه‏السلام و
مخصوصا مهتر و سرور علويين ، امام علی بن الحسين زين‏العابدين ( ع ) ،
بيش از ديگران بدر رفتاری كرده بود .
وليد هشام را معزول ساخت و به جای او ، عمر بن عبدالعزيز ، پسر عموی‏
جوان خود را كه در ميان مردم به حسن نيت و انصاف معروف بود ، حاكم‏
مدينه قرار داد . عمر برای باز شدن عقده دل مردم ، دستور داد هشام بن‏
اسماعيل را جلو خانه مروان حكم نگاه دارند ، و هر كس كه از هشام بدی‏
ديده يا شنيده بيايد و تلافی كند ، و داد دل خود را بگيرد . مردم دسته‏
دسته می‏آمدند ، دشنام و ناسزا و لعن و نفرين بود كه نثار هشام بن اسماعيل‏
می‏شد .
خود هشام بن اسماعيل ، بيش از همه ،