شيخ زين العابدين مازندرانى از شاگردان صاحب جواهر و شيخ انصارى ساكن كربلا بوده است در مورد سخاوت و انفاق او نوشته اند: تا مى توانست قرض مى كرد و به محتاجان مى داد، و هر چند وقت كه بعضى از هند به كربلا مى آمدند قرضهاى او را مى دادند. روزى بينوائى به در خانه او رفت و از او چيزى خواست . شيخ چون پولى در بساط نداشت ، باديه مسى منزل را برداشت و به او داد و گفت : اين را ببر و بفروش . دو سه روز بعد كه اهل منزل متوجه شدند كه باديه نيست فرياد كردند كه : باديه را دزد برده است . صداى آنان در كتابخانه به گوش شيخ رسيد؛ فرياد برآورد كه : دزد را متهم نكنيد، باديه را من برده ام . در يكى از سفرها كه شيخ به سامرا مى رود، در آنجا سخت بيمار مى شود. ميرزاى شيرازى از او عيادت مى كند و او را دلدارى مى دهد. شيخ مى گويد: من هيچگونه نگرانى از موت ندارم وليكن نگرانى من از اين است كه بنا به عقيده ما اماميه وقتى كه مى ميريم روح ما را به امام عصر عليه السلام عرضه مى كنند. اگر امام سئوال بفرمايند: زين العابدين ما به تو بيش از اين اعتبار و آبرو داده بوديم كه بتوانى قرض كنى و به فقرا بدهى ، چرا نكردى ؟ من چه جوابى به آن حضرت مى توانم بدهم ؟! گويند ميرزاى شيرازى پس از شنيدن اين حرف متاءثر مى شود به منزل مى رود هر چه وجوهات شرعى در آنجا داشته ميان مستحقين تقسيم مى كند

شیعه آنلاین: آیت الله احدی طی اظهاراتی ماجرای تشرف مقام معظم رهبری محضر مبارک حضرت مهدی (عج) از زبان حجة الإسلام و المسلمین صدیقی را بیان کرد. متن دقیق سخنان آیت الله احدی، بدون هرگونه تغییری بدین شرح است:

آیة الله بهجت و امام زمان (عج)

سخنانی از آیة الله بهجت(ره) در باب فرج امام

به مناسبت فرا رسیدن روز ولادت سرور عالمیان، حضرت بقیةالله الاعظم ارواحنا فداه، قطره‌ای از دریای معرفت ناب بزرگمرد تاریخ تشیع، حضرت آیةالله العظمی بهجت را نسبت به ایشان، از باب تبرک و به امید آنکه چراغ راه و مایه عمل ما باشد، به حضورتان تقدیم می کنیم:

 

ـــ بهترین کار برای به هلاکت نیفتادن در آخرالزّمان، دعای فرج امام زمان (عج) است؛ البته دعایی که در همه اعمال ما اثر بگذارد. قطعاً اگر کسانی در دعا جدّی و راستگو باشند، مبصراتی (دیدنی‌هایی) خواهند داشت. باید دعا را با شرایط آن خواند و «توبه از گناهان» از جمله شرایط دعا است.

جمله ایی که امام زمان در مورد آیت الله مرعشی به آقای بهجت گفتند

حجت‌الاسلام والمسلمین سید محمود مرعشی نجفی پسر ارشد آیت الله العظمی مرعشی نجفی‌(ره) که نزدیک به پنجاه سال از عمر با برکت پدر را درک کرده است. درگفت وگوی اختصاصی تفصیلی با خبرنگار مرکز خبر حوزه‌های علمیه، ناگفته‌های زیادی را از زندگی زاهدانه این عالم ربانی تشریح کرد.

بخش نخست این گفت‌وگو که در آستانه کنگره بین‌المللی آیت الله العظمی مرعشی نجفی انجام شد، تقدیم خوانندگان ارجمند می‌گردد.

 

*نیکی به والدین، رمز موفقیت آیت الله مرعشی نجفی

آیت الله مرعشی نجفی، احترام خاصی برای والدین قائل بودند؛ خودشان می‌فرمودند«وقتی مادرم مرا می‌فرستاد تا پدرم را برای خوردن غذا صدا کنم، بعضی وقت‌ها می‌دیدم پدر به خاطر خستگی، در حال مطالعه خوابش برده است. دلم نمی‌آمد ایشان را بیدار کنم، همان‌طور که پایش دراز بود، صورت خودم را به کف پای پدرم می‌مالیدم تا ایشان بیدار می‌شد.

در این حال که بیدار می‌شد، برایم دعا می‌کرد و عاقبت‌بخیری می‌خواست، من خیلی از توفیقاتم را از دعای پدر و مادر دارم.

 

 

در شهر مرو خیاطی بود، در نزدیکی گورستان دکانی داشت و کوزه ای در میخی آویخته بود و هر جنازه ای که در آن شهر تشییع می شد سنگی در کوزه می انداخت و هر ماه حساب آن سنگ ها را داشت که چند نفر در آن شهر فوت کرده اند.

 

از قضا خیاط بمرد و مردی به طلب به در دکان او آمد.

 

در را بسته دید و از همسایه خیاط پرسید که او کجاست. همسایه گفت : خیاط نیز در کوزه افتاد!

 روز تاسوعایى یكى از هیئت هاى اصفهان به محل جلفاى اصفهان ، كه ارمنى ها منزل دارند، مى روند. یكى از عزادارها كنار دیوار مشغول عزادارى و گریه و توسل به (حضرت اباالفضل (ع )) بود.
 ناگاه مى بیند در خانه اى باز شد و یك مرد ارمنى بیرون آمد. از وضع عزادارى و گریه مردم تعجب مى كند،و مى گوید: چه خبر است ؟ آن مرد عزادار مى گوید: (امروز متعلق به باب الحوائج (حضرت اباالفضل (ع ) است .)
مرد ارمنى مى گوید: من بچه پسرى دارم كه دستهاى او فلج است . (مرا راهنمائى كن كه از (حضرت اباالفضل شفاى او را بگیرم .) آن مرد مى گوید: (امروز روز (حضرت اباالفضل است برو بچه ات را بیاور و دستهایش را به علم و پرچم آن بزرگوار بمال .)
مرد اومنى هم با عجله با حال گریه دست هاى بچه را به علم مى مالد و توسل پیدا مى كند و منقلب مى شود. نعره مى زند و غش مى كند، مردم منقلب مى شوند و مى گویند: كه چه شده ؟ این مى گوید: به مردم گفتم : كارى به او نداشته باشید، او را به حال آوردیم سؤ ال كردیم چه شده ؟ گفت : (مگر نمى بینید بچّه ام دستهایش را بالا و پائین مى آورد و شفا پیدا كرده .)⁽¹³⁷⁾

نَبُوَد اگر چه لب خشكت آشنا با آب

چه خوش مرام تو دارد سر وفا با آب

چه گویمت كه به یاد تو غرق اندوه است

شكوه شادى دیدارهاى ما با آب

به مكتب شرف و شور و شوق و جانبازى

نوشت دفتر عشق تو را خدا با آب

شكست بغض زمان در گلوى خاطره ها

چو شُست كام تو را دست مرتضى با آب

شكست غیرت تو در مصاف نامردى

در آن كرانه كه یك غنچه گفت بابا آب

دمى كه تشنه لب از شطّ شوق برگشتى

شكست الفت صحراى كربلا با آب

فرات دجله ى شرم است در برابر تو

كه كوفه داشت نگاهى چو كیمیا با آب

فداى قدّ تو ودست بى تنت اى مرد

در آن معامله ى قوم بى حیا با آب

به یُمْن نام تو و افتخار سقّایى است

كه هست رابطه اى بین شعرها با آب (138)

 روز چهارم شعبان سال بیست و شش هجری است، غنچه لبخند از لبان مبارک امام حسین(ع) دور نمی‌شود، چرا که در این روز علمدار سپاهش، برادر امینش، ماه منیرش حضرت ابوالفضل ‌العباس(ع) پا به عرصه گیتی نهاده است.
به مناسبت میلاد فرخنده این یار صدیق و وفادار اباعبدالله الحسین(ع) بر آن شدیم که برخی از کرامات قمر بنی‌ هاشم را از کتاب «کرامات العباسیه(ع)» تدوین على میرخلف ‌زاده نقل کنیم که در ادامه می ‌آید