روز تاسوعایى یكى از هیئت هاى اصفهان به محل جلفاى اصفهان ، كه ارمنى ها منزل دارند، مى روند. یكى از عزادارها كنار دیوار مشغول عزادارى و گریه و توسل به (حضرت اباالفضل (ع )) بود.
 ناگاه مى بیند در خانه اى باز شد و یك مرد ارمنى بیرون آمد. از وضع عزادارى و گریه مردم تعجب مى كند،و مى گوید: چه خبر است ؟ آن مرد عزادار مى گوید: (امروز متعلق به باب الحوائج (حضرت اباالفضل (ع ) است .)
مرد ارمنى مى گوید: من بچه پسرى دارم كه دستهاى او فلج است . (مرا راهنمائى كن كه از (حضرت اباالفضل شفاى او را بگیرم .) آن مرد مى گوید: (امروز روز (حضرت اباالفضل است برو بچه ات را بیاور و دستهایش را به علم و پرچم آن بزرگوار بمال .)
مرد اومنى هم با عجله با حال گریه دست هاى بچه را به علم مى مالد و توسل پیدا مى كند و منقلب مى شود. نعره مى زند و غش مى كند، مردم منقلب مى شوند و مى گویند: كه چه شده ؟ این مى گوید: به مردم گفتم : كارى به او نداشته باشید، او را به حال آوردیم سؤ ال كردیم چه شده ؟ گفت : (مگر نمى بینید بچّه ام دستهایش را بالا و پائین مى آورد و شفا پیدا كرده .)⁽¹³⁷⁾

نَبُوَد اگر چه لب خشكت آشنا با آب

چه خوش مرام تو دارد سر وفا با آب

چه گویمت كه به یاد تو غرق اندوه است

شكوه شادى دیدارهاى ما با آب

به مكتب شرف و شور و شوق و جانبازى

نوشت دفتر عشق تو را خدا با آب

شكست بغض زمان در گلوى خاطره ها

چو شُست كام تو را دست مرتضى با آب

شكست غیرت تو در مصاف نامردى

در آن كرانه كه یك غنچه گفت بابا آب

دمى كه تشنه لب از شطّ شوق برگشتى

شكست الفت صحراى كربلا با آب

فرات دجله ى شرم است در برابر تو

كه كوفه داشت نگاهى چو كیمیا با آب

فداى قدّ تو ودست بى تنت اى مرد

در آن معامله ى قوم بى حیا با آب

به یُمْن نام تو و افتخار سقّایى است

كه هست رابطه اى بین شعرها با آب (138)