وقتى كه «حاتم طايى» از دنيا رفت، برادرش خواست جاى او را بگيرد. حاتم مكانى ساخته بود كه هفتاد در داشت. هر كس از هر درى كه مى‏خواست وارد مى‏شد و از او چيزى طلب مى‏كرد و حاتم به او عطامى‏كرد. برادرش خواست در آن مكان بنشيند و «حاتم بخشى» كند. مادرش گفت: «تو نمى‏توانى جاى برادرت را بگيرى، بيهوده خود را به‏زحمت مينداز.» برادر حاتم توجه نكرد. مادرش براى اثبات حرفش، لباس كهنه‏اى پوشيد و به طور ناشناس نزد پسرش آمد و چيزى خواست. وقتى گرفت از در ديگرى رجوع كرد و باز چيزى خواست. برادر حاتم با اكراه به او چيزى داد. چون مادرش اين بار از در سوم بازآمد و چيزى طلب كرد، برادر حاتم با عصبانيت و فرياد گفت: «تودوبار گرفتى و باز هم مى‏خواهى؟! عجب گداى پررويى هستى!»
مادرش چهره خود را آشكار كرد و گفت: «نگفتم تو لايق اين كار نيستى. يك روز هفتاد بار از برادرت به همين شكل چيزى خواستم. اوهيچ بار مرا رد نكرد. من فرق تو را با او وقتى دانستم كه شير مى‏خوردى. تو يك پستان در دهان مى‏گرفتى و دست ديگر را روى پستان ديگر مى‏گذاشتى تا ديگرى از آن نخورد، امّا او با ديدن طفلى ديگر، پستان را رها مى‏كرد و در اختيار او مى‏گذاشت.»