چون آینه خو کرده حیرانی خویشم
لب باز نکردم به خوروشی و فغانی
من محرم راز دل طوفانی خویشم
ازشوق شکر خند لبش جان نسپردم
شرمنده جانان ز گرانجانی خویشم
بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم وزندانی خویشم
هرچند که من بسته دنیا نیم اما
دلبسته یاران خراسانی خویشم .