يكى از اهالى روستايى داشت به شهر مى‏رفت؛ هنگامى كه به دره‏اى تنگ رسيد، مشاهده كرد كه سيل صخره‏هاى بزرگى را غلتانده و راه را بسته است. او راهى براى عبور نيافت. كوشيد تا بعضى از صخره‏ها را جا به جا كند، ولى تلاشش به جايى نرسيد و نتوانست هيچ يك از آنها را از ميان جاده بردارد. كنار راه مسدود نشست و بر بداقبالى خود گريست و گفت: «نمى‏دانم هنگامى كه شب تاريك فرارسد و جانوران وحشى و درنده در جستجوى طعمه بيرون بيايند، چه اتفاقى برايم خواهد افتاد».

در اين ميان كه او اندوهگين نشسته بود، كشاورزى با يك گارى پر از سبزى كه آنها را براى فروش به شهر مى‏برد، از راه رسيد. وى گارى را متوقف كرد و براى باز كردن راهى براى خود و گارى‏اش كوشش كرد، ولى تلاش او نيز بى‏ثمر بود. نزديك روستايى روى زمين نشست و گفت: «چه بايد كرد؟ اگر به روستا بازگردم، كسى سبزى‏هايم را نمى‏خرد و اگر اين جا بمانم، مى‏ترسم جانوران وحشى به من حمله كنند».
پس از مدت كوتاهى، مسافران ديگرى رسيدند و هر يك از آنان به تنهايى براى غلتاندن صخره‏ها كوشيد تا گذرگاهى را باز كند، ولى كوشش هر يك به‏شكست انجاميد. آنان در جاهايى دور از يكديگر مى‏نشستند و به بداقبالى خود مى‏انديشيدند.
سرانجام، يكى از مسافران فرياد برآورد و گفت: «برادران، هر يك از ما به‏تنهايى براى تكان دادن صخره‏ها تلاش كرد و شكست خورد، چرا با يكديگر اين كار را نكنيم؟»
آنان از جا برخاستند و به سرعت توانستند صخره‏ها را جا به جا كنند و باگشودن راه به سفر خويش ادامه دهند. آنان در دل خويش احساس شادى مى‏كردند و با خود مى‏گفتند: «اگر شخص تنها باشد، بسيار ناتوان است و اگر انسان‏ها يكديگر را يارى كنند، بسيار نيرومند مى‏شوند!»