از خود پوزش می‏خواهم و قلم را به یک سو مینهم.دیرى نمیگذرد که دیگر بار شوق،عنان م‏یگسلاند و بیخواست من ، مرا میراند ، که آخر از مورچه و ران ملخ و پیشگاه سلیمان یادگیر .مگر نمی‏دانى در آستانه بزرگان از هر کس به اندازه توان او چشم مى‏دارند؟«خدایا!چه باید کرد؟»سرانجام به خود گفتم درست است که پرداختن به چنین کار در توان تو نیست،اما به خود منگر که بضاعتت چیست،بنگر که سخن درباره کیست.او دستگیر ناتوانان است و یاور درماندگان .از لطف خدا و سخن شاه اولیا مدد خواه!
شاید آن سان که در نهج البلاغه به گفته خود عنایتش بود و در ترجمه یاریت نمود،لطف از تو دریغ ندارد و موفقت گرداند،تا هدیه‏اى به دوستانش تقدیم کنى و بکوش تا آنجا که مى‏توانى از فرموده‏هاى او به پارسى برگردانى و على از زبان على بشناسانى.این بار آماده گشتم و این صفحه‏ها را نوشتم و کتاب را به شیفتگان على(ع)تقدیم میکنم.در خواندن آن به نارسائى نوشته من ننگرند،عظمت مقام على را در نظر آورند و به هر حال این ضعیف را از دعاى خیر فراموش نکنند.